Vit hittast aftur

Tað var eitt ár, síðani Maria doyði. Og hvussu ætlaði eg mær at hátíðarhalda tað? Við at bróta ting á einum fjalli. Tað var ikki tað klókasta nakrantíð, hon hevði sikkurt skeldað meg út fyri at gera tað. Men tað er tað, sum hendir, tá ið tú rýmir frá tínum besta vini, hugsaði eg beiskliga. Tað var ikki rætt av mær. Tað var ein ferðsluvanlukka. Men adrenalinið pumpaði longu í oyrunum av at bróta leikur, tá eg var átta.

Eg setti meg á tað døggváta grasið og hugdi at býnum. Sjálvt um hann hevði so nógvar íbúgvar, kundi mann føla seg so einsamallan.
„Í minsta lagi eru vit tvey,” teskaði hon í oyrað á mær. Hennara skemtingarlag, sum eg hevði gjørt alt fyri at hoyrt, føldist sum happing. Sum vildi heimurin smyrja ironi í høvdið á mær.
„Minst til, at eg eri altíð her.”
„Steðga,” teskaði eg. Ikki at tað fór at gera nakað. Røddin goymdi seg í vindinum, og hann kundi eingin fáa at tagna. Føroyar høvdu sikkurt verið eitt paradís, um mann kundi.
„Eg gleði meg so nógv til, tá systir mín fær koyrikort.” Hon hevði verið so spent.
„Tig.” Røddin knekkaði.
„Eg skal yvirliva til 2100.”
„HALT MUNN!” Tað sveið í eygunum, og eg føldi, hvussu allur kroppurin ristist. Í vreiði tók eg ein postalínsfigur og blakaði hann eftir steininum framman fyri mær. Eg rakti, og steinurin gav seg. Bíða, hvat? Eg hugdi forvirraður at steininum, og púra rætt, hann gav aftur ljóð frá sær.
Ókey, antin vóru huldur veruligar, ella var eg blivin svakur. Eg nærkaðist spakuliga steininum. Um ein steinur gevur ljóð frá sær, burdi mann kanska ikki farið og nomið við hann, men altso, hvat er lívið uttan idioti.
Fingrasnipparnir numu við tann grova, kalda yvirflatan og … einki. Einki hendi. Eg føldi lætta skola yvir meg, áðrenn eg hoyrdi tað aftur. Ljóðið.
„Mjaavv.”
Ein ketta. Blóðið var farið at pumpa av einari kettu. Eg føldi meg láturligan og lenaði meg at steininum. Vit høvdu sikkurt flent í kíki um hetta, Maria og eg. Hon hevði argað meg, og eg hevði sagt okkurt býttisligt sum forsvar. Kjálkarnir gjørdust vátir av tankanum, men eg var ov móður at forða tí.
Hjartað mundi lopið úr bringuni fyri aðru fer í kvøld, tá eg føldi okkurt mjúkt nema við fingrarnar. Ein brúnur, loðin kloddi var komin til sjóndar. Tað var kettan. Ella rættari sagt kettlingurin. Hvussu í allari víðu verð var ein kettlingur endaður her uppi? Skinnið var skitið og fløkjut, og kettlingurin sjálvur skalv, allur sum hann var. Og hann mjavvaði. Tað var ein syndarlig sjón.
„Vælkomin í grátiklubban. Legg tína skomm við hurðina og kom innar at taka synd í tær sjálvum,” skemtaði eg. Men kettlingurin kom faktiskt nærri og ballaði seg inn at mær.
„Sum vit mugu síggja út,” teskaði eg. Kettlingurin var sikkurt fullur av loppum og lúsum, men eg mundi neyvan vera í betri standi, so eg tók hann upp í favnin. Og so sótu vit har.

***

„Trýrt tú upp á himmalin?” Hon sat við køksborðið og stardi fram fyri seg, sum var hon í einari transu.
„Ha?” svaraði eg sum eitt býtt. Eg var úti við altanhurðina við einari sigarett millum fingrarnar.
„Hvat heldur tú hendir, aftan á mann doyr?”
„Tað veit eg sku ikki, Maria. Einki. Tú doyrt, og so er liðugt.”
„Eg haldi, mann kemur aftur sum okkurt annað. Sum eitt djór.”
Eg mutlaði bert eitt svar til hatta. Eg var ikki trúgvandi, so í mínum oyrum ljóðaði alt pillbýtt.
„Eg vil koma aftur sum ein ketta.”
„Tað er nokk tað mest keðiliga svarið nakrantíð.” Hon bannaði eftir mær.

***

Eg hugdi at kettlinginum. Kettlinginum við grábláum eygum, sum líktust hennara. Eg reisti meg spakuliga fyri at ikki órógva kettlingin og spákaði heim aftur. Hon var treisk sum asnin, Maria. Sjálvandi skuldi hon prógva, at hon fekk rætt enn eina ferð.

Søga úr STROK 5

Tekstur: Rakul Jónleifsdóttir á Steig